Skuteczność rażenia celu żywego

Xan1985

Zdolność rażenia możemy rozumieć dwojako:

1) jako zdolność zadania takiego uszkodzenia, po którym rażony traciłby zdolność dalszego prowadzenia walki, ale po upływie pewnego czasu, rzędu kilku lub nawet kilkunastu minut

2) jako zdolność takiego rażenia, przy którym rażony traci zdolność stawiania wszelkiego oporu natychmiast lub w ukłamku sekundy po otrzymanym ciosie.

Na przykład, człowiek trafiony śmiertelnie małym odłamkiem w serce może jeszcze poruszać się i strzelać w ciągu kilku minut i odwrotnie, człowiek trafiony pociskiem o dużej prędkości w chwili uderzenia zwykle bywa rzucony na ziemię i natychmiast traci zdolność oporu, a często i przytomność, lecz rana taka niekoniecznie bywa śmiertelna

Stojący, wyprostowany człowiek przedstawia sobą cel o łącznej powierzchni szacowanej na ok. 0,5 m. kw. Z tej ogólnej powierzchni ok. 40% stanowią obszary szczególnie wrażliwe, do których zalicza się narządy wewnętrzne, ośrodki nerwowe, większe naczynia krwionośne, przewody anatomiczne.

Analiza zranień z okresu drugiej wojny światowej, wojny koreańskiej i wojny wietnamskiej wykazała, że ok. 40% wszystkich trafień, to trafienia w trzy szczególnie wrażliwe części ciała, a mianowicie w głowę, piersi i brzuch. Natomiast pozostałe 60% stanowiły zranienia kończyn - ramion, nóg, stóp i dłoni. Te dane dotyczą zranień spowodowanych przez wszystkie rodzaje uzbrojenia, a nie tylko broń strzelecką. Ocenia się, że w zależności od charakteru kampanii i okoliczności poszczególnych walk, zranienia spowodowane bronią strzelecką wynoszą od 10 do 30% wszystkich zranień.

Celem broni wojskowej jest pozbawienie przeciwnika zdolności stawiania oporu, ale bez pozbawiania go życia.

Celem broni myśliwskiej jest zawsze pozbawienie życia trafionego zwierzęcia i to w jak naj krótszym czasie.
Najskuteczniejszym sposobem pozbawienia przeciwnika możności stawiania oporu zawsze będzie pozbawienie go życia

...

źródło
Stanisław Kochański, Automatyczna Broń Strzelecka